Marzec 29 2024 07:53:57
Nawigacja
Rok Liturgiczny 2023/2024
EDK 2024r.

Liturgia na dziś
Nowenna do MBNP

Spowiedź Święta

Komunia Duchowa

Relikwie Św. Urszuli Ledóchowskiej

Relikwie Św. Maksymiliana Kolbego

Relikwie Bł. Carlo Acutis

Cantores Domini
Prasa Katolicka

• Przewodnik Katolicki

• Mały Przewodnik Katolicki

• Tygodnik Ola i Jaś

• Tygodnik Dominik

• Gość Niedzielny

• KNC-Króluj Nam Chryste

• KAi-Katolicka Agencja Inf.

Wyjazdy Pielgrzymki

Ostatnie artykuły
APEL PRZEWODNICZĄCEG...
Wielki Post 2024
ŻYCZENIA ARCYBISKUPA...
List Pasterski Konfe...
W poszukiwania rodzi...
Fundusz ochrony

Kącik Misyjny

Nawigacja
Artykuły » Listy Pasterskie » List Pasterski na Wielki Post 2014r.
List Pasterski na Wielki Post 2014r.

Umiłowani Archidiecezjanie!

W Środę Popielcową rozpoczęliśmy w Kościele kolejny okres Wielkiego Postu. W ten dzień dotarło do nas wołanie proroka Joela: „«Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem, przez post i płacz, i lament». Rozdzierajcie jednak serca wasze, a nie szaty! Nawróćcie się do Pana Boga waszego!” (Jl 2,12-13) oraz „Między przedsionkiem a ołtarzem niechaj płaczą kapłani, słudzy Pana! Niech mówią: «Przepuść, Panie, ludowi Twojemu i nie daj dziedzictwa swego na pohańbienie, aby poganie nie zapanowali nad nami»” (Jl 2,17).

 

1. NAWRÓCENIE INDYWIDUALNE


To samo wołanie prorockie powraca w pierwszych słowach Jezusa zanotowanych przez ewangelistę św. Marka: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15). Wezwanie do nawrócenia uczynił On celem swojego posłannictwa: „Nie przyszedłem wezwać do nawrócenia sprawiedliwych, lecz grzeszników” (Łk 5,32).


Czym jest owo „nawrócenie”? Jest to zmiana (meta) sposobu myślenia (nous); to odnowienie umysłu. Św. Paweł tak opisuje proces nawracania się: „Nie bierzcie więc wzo¬ru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe” (Rz 12, 2).


Nie idzie tu zatem na pierwszym miejscu o zewnętrzne akty pokuty („wór i popiół”, post i umartwienia, smutek i płacz). Istotą naszego nawrócenia jest odwrócenie się od zła i zwrócenie się ku Bogu. Ta zmiana odbywa się przede wszystkim na płaszczyźnie wewnętrznej. Właśnie na tej płaszczyźnie chrześcijanin jest zdolny powiedzieć: „wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego” (Flp 3,8).

Dni Wielkiego Postu poprzedzające uroczystości paschalne, w których rozlega się echo Chrystusowego wezwania do nawrócenia, zobowiązują nas do należytego przygotowania naszego wewnętrznego oczyszczenia.

„Właściwością bowiem paschalnych świąt jest to – uczy św. Leon Wielki – że cały Kościół cieszy się darem odpuszczenia grzechów, które dokonuje się nie tylko u nowo ochrzczonych, ale również u tych wszystkich, którzy już dawno zaliczają się w poczet przybranych dzieci Bożych.

I chociaż nowych ludzi tworzy przede wszystkim obmycie wodą odrodzenia, to jednak każdy z nas musi ustawicznie zrzucać z siebie rdzę śmiertelności, a że wśród stopni duchowego postępu nie istnieje nigdy taki, którego by już nie można było przekroczyć, trzeba sobie zadać trud, by w dniu odkupienia nikt z nas nie znalazł się obarczony grzechami starego człowieka” (św. Leon Wielki, Kazanie 6 na Wielki Post, 1-2)

Konieczność nawrócenia to nie tylko sprawa indywidualna, to także dzieło wspólnotowe. Porównując idealny obraz Kościoła, jakiego pragnął Chrystus – jako swoją świętą i nieskalaną Oblubienicę (por. Ef 5,27) – z tą rzeczywistością, z jaką mamy dzisiaj do czynienia w Kościele, rodzi się pragnienie odnowy.

2. NAWRÓCENIE DUSZPASTERSKIE

Z pragnienia odnowy – jeśli jest autentyczne – wypływa aktywność misyjna Kościoła; pierwsze i największe kościelne wyzwanie (Redemptoris missio, 34).

Tę myśl podjął Ojciec Święty Franciszek stwierdzając, że nie możemy dłużej pozostawać w biernym oczekiwaniu. Koniecznie trzeba dokonać przejścia od duszpasterstwa zachowawczego do zdecydowanie misyjnego. Nie można pozostawić rzeczy w takim stanie, w jakim są. Bardziej niż zwyczajnego administrowania, Kościołowi potrzeba dzisiaj ustawicznej misji (por. Evangelii gaudium,15.25). Medytując w tym miejscu nad przesłaniem adhortacji apostolskiej papieża Franciszka, chciałbym zwrócić Waszą, Drodzy Diecezjanie, uwagę na kilka prostych, wielkopostnych myśli, związanych z duszpasterskim nawróceniem Kościoła.

a. Po pierwsze, Kościół jest wezwany do misyjnego wyjścia ku drugim. Kościół koniecznie musi dzisiaj wyjść, głosząc Ewangelię wszystkim ludziom, w każdym miejscu, przy każdej okazji, nie zwlekając i bez obaw (por. Evangelii gaudium, 23). Wszyscy jesteśmy zaproszeni do wyjścia z własnej wygody i zdobycia się na odwagę, by dotrzeć na „peryferie” potrzebujące światła Ewangelii (por. Evangelii gaudium, 20).

To misyjne wyjście na zewnątrz zaczyna się od reformy wspólnoty Kościoła. Chrystus wzywa wspólnotę kościelną do nieustannej reformy, której Kościół – rozumiany jako instytucja ludzka i ziemska – wciąż potrzebuje (por. Unitatis redintegratio, 6).

Tego rodzaju odnowa jest w stanie przemienić zwyczaje, style, rozkład zajęć, język w ten sposób, by wszystkie struktury kościelne stały się odpowiedniejszą drogą ewangelizowania współczesnego świata. Te struktury winny stać się bardziej misyjne, aby duszpasterstwo zwyczajne – we wszystkich swych formach – było bardziej ekspansywne i otwarte (por. Evangelii gaudium, 27).

Działalność misyjna Kościoła ma być cierpliwa i wytrwała. Nie traci ona spokoju z powodu pojawienia się kąkolu. Ewangelizatorzy umieją nawet ofiarować całe swoje życie i ryzykować nim aż po męczeństwo. Jednocześnie nie idzie o to, by przysporzyć sobie nieprzyjaciół, ile raczej, aby Słowo zostało przyjęte i ukazało swoją wyzwalającą i odnawiającą moc (por. Evangelii gaudium, 24).

b. Rozbudzenie powszechnego zaangażowania misyjnego wszystkich wiernych jest najpierw obowiązkiem biskupa diecezji. W mojej misji krzewienia dynamicznej, otwartej i misyjnej komunii jestem zobowiązany do pobudzania ducha misyjnego w Was, troszcząc się o dotarcie do wszystkich (por. Evangelii gaudium, 31).

Do takiej ewangelizacji i misyjnego ukierunkowania wezwana jest też diecezja. Także nasza diecezja winna dokonać w sposób zdecydowany rozeznania, oczyszczenia i reformy, aby jej impuls misyjny był coraz bardziej intensywny, ofiarny i owocny. Dopiero wówczas będzie ona zdolna do nieustannego wychodzenia „na peryferie”, ku nowym środowiskom społeczno-kulturalnym. Zdolna do bycia tam, gdzie najbardziej brakuje światła i życia Zmartwychwstałego Pana (por. Evangelii gaudium, 30).

Potrzebujemy kapłańskiego zapału apostolskiego, który by zarażał i budził entuzjazm. Tam, gdzie jest życie, gdzie pośród kapłanów panuje gorliwość, pragnienie niesienia innym Chrystusa, tam rodzą się prawdziwe powołania. Braterskie i gorliwe życie kapłanów budzi pragnienie całkowitego poświęcenia się Bogu oraz ewangelizacji, zwłaszcza jeśli żywa wspólnota parafialna modli się nieustannie o powołania i ma odwagę proponowania ludziom młodym drogi szczególnej konsekracji.

Kościół potrzebuje osób konsekrowanych, które nie są przesadnie zatroskane o osobiste przestrzenie autonomii, które nie przeżywają własnych zadań jedynie jako dodatku do życia, jakby nie były one częścią ich tożsamości. Trzeba otrząsnąć się z różnych podziałów, oszczerstwa, zniesławienia, zazdrości, pragnienia narzucenia za wszelką cenę własnych idei. Potrzeba nam wspólnot życia konsekrowanego żyjących na co dzień duchem prawdziwie braterskim i pojednanym, które żyją pasją ewangelizowania.

Ważną rolę w owym misyjnym otwarciu i kreatywności posiada parafia, bo ona charakteryzuje się wielką elastycznością i może przyjmować różne formy. Parafia spełni swoją rolę, jeśli będzie rzeczywiście utrzymywała kontakt z rodzinami i życiem ludu. Jeśli nie stanie się strukturą ociężałą, odseparowaną od ludzi albo grupą wybranych, zapatrzonych w siebie. Odnowa naszych parafii tak by były one bliżej ludzi, by były środowiskami żywej komunii oraz by ukierunkowały się całkowicie na misję – zdaniem Ojca Świętego – jeszcze nie dokonała się w wystarczający sposób (por. Evangelii gaudium, 28).

Inne instytucje kościelne, wspólnoty, ruchy oraz stowarzyszenia – które wnoszą zapał ewangelizacyjny i zdolność do dialogu ze światem – nie powinny tracić kontaktu z parafią; winny chętnie włączać się w organiczne duszpasterstwo diecezji i parafii. Ta integracja sprawi, że nie pozostaną same z sobą – tylko z częścią Ewangelii i Kościoła – że nie staną się „koczownikami pozbawionymi korzeni” (por. Evangelii gaudium, 29).

Poza tym – na mocy otrzymanego Chrztu Świętego – każdy ochrzczony staje się „uczniem-misjonarzem” (por. Mt 28,19). Być „uczniem-misjonarzem”, znaczy być zawsze gotowym do niesienia  innym miłości Jezusa, co może dokonać się w każdym miejscu; na ulicy, na placu, przy pracy, czy na drodze. Niezależnie od swojej funkcji w Kościele i stopnia wykształcenia w wierze staje się on aktywnym podmiotem ewangelizacji i czymś niewłaściwym byłoby myślenie o ewangelizacji prowadzonej jedynie przez wykwalifikowanych pracowników. Żaden chrześcijanin nie może wyrzec się swojego udziału w ewangelizacji. Nasza osobista niedoskonałość nie powinna stanowić w tym względzie wymówki. Przeciwnie, misja stanowi stały bodziec ku temu, aby nie godzić się z przeciętnością; ona pomaga nam wzrastać. Jeśli ktoś rzeczywiście doświadczył miłości Boga, nie potrzebuje wiele czasu, by zacząć głosić Jezusa i nie potrzebuje, aby udzielano mu długich pouczeń. Każdy chrześcijanin staje się misjonarzem w takiej mierze, w jakiej spotkał się z miłością Boga w Chrystusie Jezusie (por. Evangelii gaudium,120-121).

Istnieje pewna forma przepowiadania, dostępna nam wszystkim. Jest nią codzienne przekazywanie Ewangelii „od osoby do osoby”. Chodzi o niesienie Ewangelii osobom – tak najbliższym, jak i nieznanym – z którymi każdy z nas ma do czynienia. Czasem wyraża się to przez osobiste świadectwo, rozmowę, gest, w formie jaką Duch Święty podsuwa nam w konkretnych okolicznościach.

Pierwszym krokiem w takim nieformalnym przepowiadaniu jest osobisty dialog, w którym druga osoba się wypowiada i dzieli swoimi radościami, nadziejami, troską o najbliższych i tyloma innymi sprawami leżącymi jej na sercu. Dopiero po takiej rozmowie możliwe jest przedstawienie – w formie lektury jakiegoś fragmentu Pisma Świętego lub opowiadania – Słowa o osobistej miłości Boga, który stał się człowiekiem, wydał samego siebie za nas, i jako żyjący ofiaruje każdemu swoje zbawienie i swoją przyjaźń. Jeśli sprzyjają temu warunki, byłoby dobrze, by takie braterskie i misyjne spotkanie zakończyć krótką modlitwą, nawiązującą do trosk, jakie ta osoba wyraziła. W ten sposób poczuje ona wyraźniej, że została wysłuchana i zrozumiana, że jej sytuacja została złożona w ręce Boga, i przyzna, że Słowo Boże przemawia rzeczywiście do jej egzystencji (por. Evangelii gaudium, 127-128).

ZAKOŃCZENIE

We wielkopostnym czasie nie zapominajmy przede wszystkim o misyjnym sercu. Takie serce staje się „słabe dla słabych, [...] wszystkim dla wszystkich” (1 Kor 9,22). Nigdy się nie zamyka. Nigdy nie szuka poczucia własnego bezpieczeństwa. Nigdy nie wybiera sztywnej samoobrony. Ono wie, że samo musi wzrastać w zrozumieniu Ewangelii i rozeznawaniu dróg Ducha Świętego. Ono nie rezygnuje z możliwego dobra, nawet – jak uczy papież – za cenę ryzyka pobrudzenia się „ulicznym błotem” (por. Evangelii gaudium, 45).


Na koniec, przekazuję każdemu i każdej z Was pozdrowienia od Ojca Świętego Franciszka, o co prosił podczas naszej ostatniej wizyty ad limina w Watykanie. Zapewniam Was wszystkich o mojej modlitwie, a – na owocne przeżywanie wielkopostnego czasu łaski – z serca błogosławię: w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego!


+ Stanisław Gądecki
Arcybiskup Metropolita Poznański

Logowanie
Nazwa użytkownika

Hasło



Nie możesz się zalogować?
Poproś o nowe hasło
Transmisja na żywo
Parafia na Facebooku

Ostatnie Obrazy
Katecheza Dorosłych

Grupy Duszpasterskie

• Katecheza dla dorosłych

• Krąg biblijny

• Poranek z Ewangelią

• Szafarze Komunii Św.

• Rada Duszpasterska

• Rada Ekonomiczna

• Ministranci

• Żywy Różaniec

• Domowy Kościół

• Schola dziecięca

• Caritas Parafialne

W najbliższym czasie

Sakramenty Św.

• Chrzest Święty

• I Komunia Św.

• Bierzmowanie

• Małżeństwo

• Pojednanie

• Namaszczenie

• Modlitwa po Mszy Św.

Parafialna Rodzina

Koronka do Miłosierdzia
I Komunia Św.
Bierzmowanie
Caritas Parafialny
Punkt konsultacyjny

Pomoc Psychologiczna

Pomoc Społeczna

Grupa Wielbienia
Zgraja Matki Bożej